economy – SeaDemon Says

February 6, 2018

Don’t Be Jumud, Jomo

I read with amusement a recent article posted on an Opposition-leaning news portal how Jomo Kwame Sundaram’s answer to address a ballooning debt is by cutting the Prime Minister’s Office’s spending, and also to reduce the number of mega-projects.

Jomo, who is Visiting Senior Fellow at Khazanah Research Institute, said that what Malaysia needs now is more appropriate development expenditure, not yet more operating expenditure, especially for the PMO, which has grown more than tenfold and has centralised power like never before.

According to the article, the PMO was allocated RM17.43 billion in Budget 2018, almost double the RM8.938 billion it received in 2008.

The Prime Minister’s Office or the Prime Minister’s Department?

The Visiting Fellow at Khazanah Research Institute apparently finds it difficult to distinguish between the Prime Minister’s Office and the Prime Minister’s Department.

According to Budget 2018, RM17.43 billion was allocated to the Prime Minister’s Department, and not the Prime Minister’s Office.

The Prime Minister’s Office is only one of 56 agencies under the Prime Minister’s Department.

I don’t know what was Jomo also trying to imply by saying that the PMO has more centralised power like never before.

Since the budget is for the PMD and not the PMO, the centralised power and authority to spend the budget comes under the Chief Secretary to the Government of Malaysia, who is appointed by the Yang DiPertuan Agong.

Major agencies under the Prime Minister’s Department include the 7,000-strong Malaysian Maritime Enforcement Agency, the 3,000-strong Civil Defence Force as well as the Eastern Sabah Security Command (ESSCOM).

All these agencies have been tasked to look after our security and well-being.

In 2008, there was no MMEA nor was there the ESSCOM.

The MMEA, for example, has since added more capable blue-water assets to replace its ageing heritage assets handed down from other agencies such as the Royal Customs Department, Royal Malaysian Police, Royal Malaysian Navy and the Fisheries Department.

The heritage assets’ average age was 30 years old and consisted mainly of coastal and brown-water assets.

ESSCOM has also added more assets such as surface-search radar, build installations for security units to operate from, to combat border incursions by illegal immigrants as well as by terrorist groups.

The Malaysian Civil Defence Force, or Angkatan Pertahanan Awam Malaysia (APM), has gone on a massive recruitment drive and assets procurement.

With a permanent force of only 3,000 there is not enough of them to go around in the case of an emergency or disaster.

It was reported that in Kuala Kangsar, there is only one permanent APM staff who is the ambulance driver when responding to an accident or other emergency medical cases, and is also the coxswain for the rescue boat when there are floods.

Surely the men and women of the agencies I mentioned above also deserve a raise when due.

Then there is of course, the Parliament.

The budget for Parliament also comes under the Prime Minister’s Department, in case Jomo is not aware of that.

Operating costs, staffing costs, allowances and pensions for current and former members of Parliament come from the Prime Minister’s Department.

So, when your MP walks out of a debate or does not attend bills voting sessions, don’t ask why is the government spending unnecessarily.

Ask why is the government paying for your lazy MP. Ask also why was your MP a one-term MP, and why is there so many one-term MPs especially from the Opposition.

And please also ask why is the government still spending on the secretariats of two former Prime Ministers – one who made so much noise when the government reduced the budget allocated for his staff, while he goes around running down the current government as well as the country.

Debts? Can’t We Pay?

Jomo, described as a prominent economist in the article, also mentioned about the fast-rising government debt which is now hitting almost RM700 billion (USD178 billion).

He said that the mega-projects that are now being constructed have added to the burden of debt that Malaysia has to shoulder.

While it is true that our debt is actually at RM687 billion, domestic debt is at RM492 billion (or 72 percent of total debt) while external debt is at RM195 billion (28 percent).

Our International reserves stand at RM417 billion. I am looking at the latest report issued last week by the Bank Negara Malaysia.

But you do not just look at debt to know how we are performing economically.

Our debt to GDP ratio is at 53.2 percent, down from 54.5 percent the previous year, year-on-year.

So Jomo is off the target when he said the government is not addressing its debt issue.

Market consensus of our GDP expansion was at 5.4 percent. Yet, it was at 6.2 percent year-on-year in September 2017, making our economy one of the most robust expanding economy.

Private consumption increased by 7.2 percent in the same reporting period where Malaysian spend mostly on food, communication, housing and facilities.

So how is that possible if the economy is not doing well? Our exports grew by 12 percent; manufacturing sector rose 7 percent; services rose 6.6 percent; construction 6.1 percent.

At 53.2 percent debt to GDP ratio, it means that the government is still able to pay off its debts.

As a comparison, Japan’s debt to GDP ratio is 250 percent; the US is at 106 percent; France is at 96 percent while the UK is at 89 percent.

Among ASEAN nations, Singapore has the highest debt to GDP ratio which is at 112 percent. Any country that has its debt to GDP ratio exceeding 100 percent means that it has debts more than it could make money.

But do we hear anyone from the countries mentioned above complain?

Epilogue

Every day we hear of ill-informed Malaysians complaining that our country is in such huge debt that the country will soon be in ruins.

Selective statements by the likes of Jomo is not helping the situation. And it certainly does not help especially when his statement was intentionally directed at the Prime Minister’s Office, and not the Prime Minister’s Department where the budget was given.

Perhaps, it was malice on his part to intentionally and falsely painting the wrong picture, to make the Prime Minister look bad.

Or perhaps it was the editor of the said portal who spun Jomo’s statement to make it look as if Jomo implied that it was the PMO instead of the PMD.

Either way, Jomo’s intentional or unintentional non-mention of the debt-to-GDP ratio shows the bad blood he has with the Najib administration.

A true economist would give the WHOLE picture.

Jomo is not.

(This article was first published by The Mole)

January 2, 2018January 2, 2018

Drama Kera La (Versi BM)

Seekor beruk bermain dengan sekuntum Bunga Raya (Gambar Hiasan)

Baru-baru ini ditularkan di dalam Facebook dan WhatsApp sebuah video mengenai cara negara China memperluaskan penguasaannya dengan menggunakan kekuatan ekonomi. Video tersebut membandingkan usahasama China-Sri Lanka di pelabuhan laut dalam Hambantota dengan usahasama-usahasama yang dijalankan di Malaysia, membuktikan bahawa Malaysia juga boleh berakhir bukan sahaja menjadi sebuah negara yang dibelenggu masalah hutang yang besar, tetapi juga bakal hilang pegangan ke atas aset-aset tersebut.

Secara kasar, berhutang keada China dengan sebegitu banyak untuk projek-projek tersebut adalah amat menakutkan, terutamanya untuk mereka yang tidak mendapat gambaran penuh. Namun, membandingkan Malaysia dengan Sri Lanka bukanlah suatu perkara yang bijak.

Pelabuhan laut dalam Hambantota terletak di dalam kawasan bekas Presiden Sri Lanka iaitu Mahinda Rajapaksa dan kos pembinaannya adalah lebih dari $1 billion. Sebuah lagi projek yang dibina di dalam kawasan Mahinda ialah Lapangan terbang Mattala Rajapaksa yang terletak 30 kilometer dari pelabuhan tersebut. Sehingga kini, lapangan terbang tersebut digunakan oleh hanya beberapa ratus orang seminggu hinggakan ianya diberi gelaran “lapangan terbang paling sunyi di dunia.”

Hambantota ialah sebuah wilayah yang terpencil di Selatan Sri Lanka. Jaraknya dengan bandar yang paing hampir iaitu Galle ialah 130 kilometer, manakala jaraknya dengan ibu negara Sri Lanka iaitu Colombo ialah 240 kilometer. Jumlah penduduknya hanyalah sekitar 12,000 orang dan ianya merupakan sebuah wilayah yang tersisih dari sebarang pembangunan. Masalah pelabuhan laut dalam Hambantota ialah kedalaman airnya yang tidak mencukupi untuk kapal-kapal dagang yang besar untuk masuk ke pelabuhan tersebut. Maka, ianya tidak menjadi suatu destinasi bagi syarikat-syarikat perkapalan besar. Tiada siapa yang ingin berpindah ke sana kerana ianya berada terlalu jauh dari pembangunan. Ini menyebabkan kedua-dua pelabuhan dan lapangan terbang tidak dapat menjana pendapatan untuk menampung kos operasinya sendiri, apatah lagi untuk membayar pinjaman yang telah diterima daripada China.

Jumlah hutang yang ditanggung oleh Sri Lanka ialah hampir $65 billion. Dari jumlah tersebut, $8 billion adalah hutang kepada China. KDNKnya (Keluaran Dalam Negara Kasar) ialah sebanyak $81.32 billion. Kadar hutang kepada KDNKnya pula ialah 75 peratus manakala rizab matawang asingnya ialah $7.2 billion. Kerajaan Sri Lanka menggunakan 95.4 peratus pendapatannya untuk membayar hutang. Inilah sebab-sebab Sri Lanka mengambil jalan untuk melangsaikan hutang-hutangnya untuk kedua-dua projek tersebut dengan cara menyerahkan pegangan kepada negara pemiutang (China).

Bandingkan apa yang terjadi dengan projek ECRL yang bernilai $13.1 billion (RM55 bilion). Malaysia mengambil pinjaman sebanyak $11.14 billion (85 peratus dari kos keseluruhan projek atau RM46.75 billion) dari China manakala selebihnya dibiayai melalui program sukuk yang dikendalikan oleh institusi-institusi kewangan tempatan.

Projek Forest City di negeri Johor pula merupakan sebuah program pembangunan bernilai $100 billion selama 20 tahun. Walaupun jumlah yang diperuntukkan bagi setiap fasa projek tersebut adalah merupakan maklumat sulit syarikat yang membangunkan projek tersebut, ianya dianggarkan sekitar $5 billion setahun. Projek tersebut telah bermula pada tahun 2015 dan sehingga kini 11 peratus telah dilaksanakan. Pada akhir bulan Disember 2016, Forest City berjaya membuat penjualan 17,000 unit apartmen bernilai $2.9 billion. Tempoh pembangunan projek tersebut masih berbaki 17 tahun lagi.

KDNK Malaysia kini berjumlah $320.25 billion (RM1.3 trillion) untuk tahun 2017. Ini menjadikan kos projek ECRL pada kadar 4.1 peratus dari KDNK manakala projek Forest City pada kadar 1.6 peratus setahun. Jumah hutang keseluruhan negara ialah sebanyak RM685.1 billion atau 50.9 peratus dari KDNK. Dari jumlah ini, RM662.4 billion adalah hutang dalam negara manakala hanya RM22.7 billion merupakan hutang luar pesisir pantai.

Yang menariknya, setakat bulan Oktober 2017, hutang Amerika Syarikat kepada China berjumah $1.2 trillion, iaitu 19 peratus dari sejumlah $6.3 trillion dalam bentuk bil-bil Perbendaharaan, wang, dan bon-bon yang dipegang oleh negara-negara luar. KDNK AS pada tahun 2016 adalah sebanyak $18.57 trillion dan ini menjadikan kadar hutang AS kepada China berbanding KDNKnya sebanyak 6.5 peratus.

Sudah tentu kita boleh membiayai projek-projek di atas tanpa mengambil sebarang pinjaman. Rizab matawang asing kita berjumlah RM414.71 billion ($102.17 billion), lebih dari mencukupi untuk pembiayaan kedua-dua projek tersebut.Jika kita gunakan kaedah di zaman Tun Mahathir, Petronas mempunyai pegangan tunai sebanyak RM129 billion ($31.8 billion) manakala KWSP mempunyai aset-aset yang bernilai $771 billion ($189.9 billion). Ini tidak termasuk pegangan tunai dan aset-aset kepunyaan Khazanah, Tabung Haji, KWAP, SOCSO, PNB dan lain-lain institusi kerajaan.

Sekiranya kadar hutang kepada KDNK sebanyak 50.9 peratus merisaukan anda, ianya pernah berada pada kadar 103.4 peratus semasa Mahathir merupakan Perdana Menteri pada tahun 1985. Dan suatu jumlah bersamaan dengan 24 peratus KDNK juga telah hilang dalam skandal Forex BNM pada tahun 1991 iaitu semasa Mahathir masih lagi Perdana Menteri Malaysia. 24 peratus daripada KDNK sekiranya ia berlaku sekarang bersamaan dengan hilangnya RM315 billion dari RM1.3 trillion. Sebagai perbandingan, kadar hutang kepada KDNK Singapura ialah 112 peratus dan negara tersebut berada di tangga ke-10 dari 17 negara yang mempunyai kadar hutang berbanding KDNK paling tinggi di dunia yang disenaraikan oleh Business Insider, UK. Jepun menduduki tempat pertama dengan kadar 239.2 peratus!

Kita tidak jatuh bankrap semasa zaman Mahathir jadi mengapa perlu kita takutkan kadar hutang berbanding KDNK sebanyak 50.9 peratus bila asas ekonomi kita jauh lebih kukuh sekarang berbanding 103.4 peratus semasa asas kita lemah? Jepun dan Singapura juga tidak jatuh bankrap.

Dan apa masalahnya dengan pemilikan tanah Forest City? Tanah tersebut adalah merupakan tanah yang ditambak di tengah laut. Ini bermakna tiada tanah yang “diberikan kepada China.” Johor mempunyai hak ke atas tanah yang ditambak tersebut berdasarkan Kanun Tanah Negara, 1965 dan selagi ianya berada dalam lingkungan tiga batu nautika mengikut Seksyen 3(3) Akta Laut Wilayah, 2012. Sama ada ianya merupakan pegangan bebas mahupun pegangan pajakan, Johor mempunyai hak untuk mengambil semula tanah tersebut di bawah Akta Pengambilan Tanah, 1960. Mana-mana tanah sehingga 12 batu nautika dari sisir pantai adalah hak milik negara.

Namun Mahathir lebih suka memilih jalan dengan menggembar-gemburkan cerita untuk menakut-nakutkan rakyat. Dalam ucapan beliau baru-baru ini, beliau berkata, “Habislah tanah kita akan dijual, tidak kiralah Forest City, saya harap Forest City akan betul-betul jadi ‘forest’ (hutan)…penduduknya akan terdiri daripada kera, monyet dan sebagainya.”

Taman Perindustrian Malaysia-China Kuantan (MCKIP) dibangunkan oleh MCKIP Sdn Bhd (MCKIPSB) yang merupakan sebuah syarikat usahasama 51:49 di antara sebuah konsortium Malaysia dan sebuah konsortium China. Pegangan dalam Konsortium Malaysia pula terdiri dari IJM (40 peratus), Sime Darby Property (30 peratus) dan Kerajaan Negeri Pahang (30 peratus). Taman perindustrian kembarnya iaitu Taman Perindustrian China-Malaysia Qinzhou (CMQIP) di negera China pula dipegang oleh sebuah konsortium Malaysia (SP Setia Berhad dan Rimbunan Hijau Group) sebanyak 49 peratus.

Mengikut logik Mahathir, bukankah China telah memberi peluang kepada Malaysia untuk menjajah negaranya? Sebelum ini China juga telah membenarkan Singapura menjajahnya di dua kawasan iaitu di Taman Perindustrian China-Singapore Suzhou dan juga di Bandaraya Eko China-Singapore Tianjin.

Walaupun keadaan di Sri Lanka nampak suram, Jepun, Singapura dan India telah menyatakan hasrat untuk membina infrastruktur dan mendirikan perniagaan di Sri Lanka. Walaupun Sri Lanka mempunyai asas ekonomi yang lemah, Lolitha Abeysinghe dari Opportunity Sri Lanka kekal optimistik.

“Pergantungan berlebihan terhadap mana-mana negara untuk pelaburan, teknologi dan pasaran boleh memberi kesan buruk terhadap kepentingan negara dalam jangka panjang, tetapi sekiranya diurus dengan betul dan dengan wawasan yang jauh, Sri Lanka boleh mengurangkan masalah tersebut dan mendapat manfaat terbaik untuk ekonomi luar bandar domestik di dalam sebuah dari wilayah-wilayah terpinggir di Sri Lanka,” katanya.

Malaysia mempunyai wawasan tersebut tetapi malangnya sesetengah orang lebih gemar sekiranya Malaysia gagal hanya kerana kepentingan politik. Politik cara kera dan monyet.

January 1, 2018January 2, 2018

Drama Kera La

ST photo -SAF-PLA joint military exercise — Singapore Army invading China?

Recently, a video clip of how China is fulfilling its hegemonic ambitions using economic means was spread around especially in Facebook and WhatsApp groups. The video compares the Sino-Sri Lankan joint-venture at the Hambantota Deep Water Port with the ones in Malaysia, proving that Malaysia, like Sri Lanka, could end up not only with a huge debt owing to China, but also lose its ownership of those assets.

On the surface, it sounds scary to have so much money owed to China for these projects especially so for the ill-informed. But comparing Malaysia to Sri Lanka hardly does any justice.

The Hambantota Deep Water Port lies within the constituency of the former President Mahinda Rajapaksa and costs more than $1 billion to construct. Another project that was constructed in this constituency is the Mattala Rajapaksa Airport, located 30 kilometres away from the port, which until now flies only a few hundred passengers in and out weekly and has been dubbed “the world’s loneliest airport.”

Hambantota is a remote region in the South, 240 kilometres from Colombo and the nearest city, Galle, is 130 kilometres away. The population of Hambantota is around 12,000 people and is very underdeveloped. The problem with Hambantota’s deep-water port is that its waters are not deep enough for large vessels with deep draught, so large shipping companies shy away from it. It is far from any development that hardly anyone wants to move there. Both the port and the airport cannot generate enough income to sustain operations let alone pay back loans to the Chinese.

Sri Lanka owes its financiers close to $65 billion and of this, $8 billion alone is owed to the Chinese. Its GDP stands at $81.32 billion, debt-to-GDP ratio stands at roughly 75 percent while its foreign currency reserves is at $7.2 billion. The Sri Lankan government uses 95.4 percent of its revenue to repay debts. These are the reasons for Sri Lanka to opt for a debt-for-equity solution for both projects.

Compare this with Malaysia’s $13.1 billion East Coast Rail Link, or RM55 billion in Malaysian terms. Malaysia took a $11.14 billion loan (85 percent or RM46.75 billion) from China to finance the project while the balance is in the form of a sukuk programme managed by local financial institutions.

The Forest City project in Johor is a development programme that runs over 20 years. How much is being allocated per project is a company confidential information but if we go by average, it would be at $5 billion per annum, with a total of $100 billion over 20 years. The project commenced in 2015 and to date has completed about 11 percent. At the end of December 2016, Forest City saw concluded contracted sales of $2.9 billion for 17,000 apartment units. It still has another 17 years of development to go.

Our GDP now stands at around $320.25 billion (RM1.3 trillion) for 2017 which puts the cost of the ECRL project at 4.1 percent of the GDP while Forest City accounts to approximately 1.6 percent of the GDP per annum. The total Government debt as at end of June 2017 was reported to be at RM685.1 billion or 50.9 percent of the GDP. Of this total, RM662.4 billion was domestic debt while RM22.7 billion was offshore loans.

Interestingly, as of October 2017, the US debt to China is at $1.2 trillion, which is 19 percent of the $6.3 trillion in US Treasury bills, notes and bonds held by foreign countries. The US GDP in 2016 was $18.57 trillion which makes its China-debt-to-GDP alone at 6.5 percent.

Of course, we could undertake to pay for all the above projects. Our foreign currency exchange reserves are at RM414.71 billion ($102.17 billion) which is more than enough to pay for both projects. If we use the Mahathir-era method, then Petronas has RM129 billion in cash ($31.8 billion) while the EPF has RM771 billion ($189.9 billion) worth of assets. This does not include sources from other funds such as Khazanah, Tabung Haji, KWAP, SOCSO, PNB and others.

If our debt-to-GDP ratio of 50.9 percent is still a scary number to you, it was at 103.4 percent when Mahathir was the Prime Minister in 1985! And an equivalent to 24 percent of the GDP went missing as a resut of the BNM Forex scandal also during his tenure as the PM in 1991! That is RM315 billion if our GDP is RM1.3 trillion! In contrast, Singapore’s debt-to-GDP ratio is 112 percent at tenth place out of 17 nations with the highest debt-to-GDP rate listed by Business Insider, UK. Japan is first at 239.2 percent.

Still, we did not go bankrupt back then. So why should we fear a 50.9 percent debt-to-GDP ratio with much stronger economic fundamentals when we have reached 103.4 percent with a much weaker economy? And neither Singapore nor Japan has gone bankrupt.

And what is with the ownership of the land where Forest City is situated? It is a reclaimed land; therefore, no part of mainland Johor was carved out to be “given to the Chinese.” Johor has rights over the reclaimed land as accorded by the National Land Code, 1965 up to three nautical miles as given by Section 3(3) of the Territorial Sea Act, 2012. Whether it is a freehold land or a leasehold land, Johor can always take it back, with provisions, under the Land Acquisition Act, 1960. Up to 12 nautical miles from the foreshore, the Malaysian flag flies no matter who holds the grant.

Mahathir recently said “I hope Forest City will truly become a forest… Its residents will consist of baboons (kera), monkeys (monyet) and so on”, fuelling unjustified fears among the people of Malaysia.

The Malaysia-China Kuantan Industrial Park (MCKIP) has MCKIP Sdn Bhd (MCKIPSB) as its Master Developer. MCKIPSB is a 51:49 joint-venture between a Malaysian consortium and a China consortium. In the Malaysian portion of the shareholding, IJM land holds 40 percent, Sime Darby Property 30 percent and the Pahang State Government holds the remaining 30 percent. Its twin sister, the China-Malaysia Qinzhou Industrial Park (CMQIP) in China is 49 percent owned by a Malaysian consortium (SP Setia Berhad and Rimbunan Hijau Group).

Going by Tun Dr Mahathir’s logic, has China just allowed Malaysia to colonise its land too? Prior to this it allowed Singapore to colonise in two other areas, namely the China-Singapore Suzhou Industrial Park and the China-Singapore Tianjin Eco City.

As bleak as Sri Lanka may sound, Japan, Singapore and India have expressed interest in building infrastructure and setting up shop in Sri Lanka. Even with much weaker economic fundamentals compared to Malaysia, Lolitha Abeysinghe of Opportunity Sri Lanka remains optimistic.

“Over-dependence on any country for investments, technology, and markets could result in some adverse impacts on national interest in the long-run, but if managed properly with a futuristic vision, Sri Lanka can mitigate such adversity and reap the best benefits for the rural domestic economy in one of the least developed districts in Sri Lanka,” he said.

Malaysia has that vision but sadly some of its people would rather see everything fail in the name of politics. The politics of baboons and monkeys.

October 30, 2017October 30, 2017

Kemarau Perniagaan Di Malaysia?

Kedai-kedai runcit lama banyak yang tutup sekitar tahun 1980an disebabkan pertumbuhan pesat kompleks membeli-belah dan pasaraya-pasaraya (Gambar ehsan PL1M)

Sehari dua ini kita disajikan dengn berita bahawa lima cawangan pasaraya Giant bakal ditutup dan dikhabarkan bahawa ini petanda ekonomi negara kita sebenarnya meruncing dan bukannya mengembang sepertimana yang diwar-warkan oleh kerajaan. Berita penutupan cawangan-cawangan pasaraya Giant ini juga disebarkan melalui aplikasi WhatsApp.

Pagi ini juga saya melihat status seorang pengguna Facebook yang juga memberi khabar muram mengenai penutupan beberapa buah perniagaan besar di Malaysia.

Rangkaian Pasaraya Giant mengumumkan penutupan lima buah cawangan di seluruh negara. Ia merupakan penutupan lima cawangan lama yang mana premisnya akan tamat tempoh pajakan dari sejumlah 122 cawangan di seluruh negara.

Cawangan-cawangan tersebut adalah di Seri Manjung, SACC Mall Shah Alam, Selayang Lama, Sibu dan Sungai Petani.

Walaupun keseluruhan daerah Manjung mempunyai 233,000 penduduk, Lumut hanya mempunyai kurang dari 33,000 orang penduduk dan sebahagian besarnya adalah merupakan warga Tentera Laut DiRaja Malaysia. Giant perlu bersaing dengan dua buah pasaraya besar yang lain iaitu TESCO dan AEON Mall.

Sibu mempunyai 163,000 penduduk dan selain mempunyai dua cawangan Giant, ia juga mempunyai pusat-pusat membeli-belah seperti Sanyan Mall, Delta Mall, Star Mega Mall dan Medan Mall.

Sebuah Giant Hypermarket yang jauh lebih besar juga wujud berhampiran Giant Selayang Lama iaitu di Batu Caves, sementara cawangan di Selayang Lama terpaksa bersaing dengan pasaraya NSK Selayang yang menawarkan barangan runcit dengan harga yang lebih murah.

SACC Mall di Shah Alam itu sendiri tidak menarik ramai pengunjung. Selain Giant, banyak premis perniagaan di situ telah ditutup dan berpindah terutamanya syarikat-syarikat yang mendaftarkan perniagaan yang telah menarik ramai pengunjung. Di Shah Alam sendiri terdapat empat cawangan Giant yang berhampiran iaitu di Seksyen 9, Seksyen 13, Seksyen 18 dan juga Kota Kemuning.

Sungai Petani, walaupun mempunyai lebih kurang 280,000 orang penduduk, mempunyai dua buah cawangan Giant, iaitu Giant Hypermarket dan Giant Supermarket. Saya yakin yang ditutup ialah Giant Supermarket. Sungai Petani juga memberi saingan lain kepada Giant Supermarket dalam bentuk Pasaraya Econsave, Tesco, SP Plaza, Petani Parade, Central Square dan Amanjaya Mall.

Nampak gayanya penutupan lima cawangan tersebut merupakan langkah penyatuan atau konsolidasi dan bukannya disebabkan keadaan ekonomi yang muram. Pengenalan sistem GST juga tidak memberi kesan yang besar kepada para peniaga kerana rata-rata pusat membeli-belah masih dikunjungi ramai orang.

Namun tidak dinafikan peranan yang dimainkan oleh online shopping ada memberi kesan terhadap para peniaga. Ini adalah kerana ada masanya harga barangan yang dijual secara online adalah jauh lebih murah dari apa yang ditawarkan oleh para peniaga runcit.

Menurut PwC dalam laporan Bancian Runcit Keseluruhan 2016 yang dikeluarkannya baru-baru ini, 3/5 responden dari Malaysia telah mula membeli barangan secara online sejak tiga tahun yang lalu dan angka ini masih mengembang.

Di Amerika Syarikat, di mana GST Malaysia tidak memberi kesan, banyak pasaraya berjenama besar kini menutup beratus-ratus cawangan di seluruh negara kerana kalah kepada jualan online oleh Amazon.

Aéropostale, sebuah syarikat yang menjual pakaian golongan belasan tahun telah membuat permohonan untuk dibankrapkan. JC Penney telah menutup 40 cawangannya selain membekukan tuntutan elaun lebih masa dan memotong gaji para pekerja. Sears telah menutup lebih 200 cawangannya. Macy’s telah menutup 136 cawangan yang menyebabkan 4,500 orang pekerja hilang pekerjaan. American Eagle telah menutup 150 cawangannya manakala Sports Authority telah menutup kesemua 450 cawangannya. Office Depot telah menutup 749 cawangan, The Children’s Place telah menutup 271 cawangan, manakala Walgreens telah menutup lebih 1,000 cawangan.

Pasaraya terkemuka Walmart telah menutup 269 cawangannya, manakala pendapatan pengasas Amazon yang juga CEOnya, Jeff Bezos, telah meningkat sebanyak USD6 billion dalam masa beberapa jam sahaja dalam bulan April 2016. Banyak syarikat perniagaan runcit besaran di Amerika Syarikat terpaksa menutup cawangan, membuang para pekerja dan bergabung dengan syarikat-syarikat lain untuk terus hidup disebabkan persaingan yang diberikan oleh Amazon.

Trend yang sama kini dilihat di Malaysia. Pada bulan April 2017, syarikat gerbang pembayaran online Malaysia iPay88 yang menguasai 70 peratus pembayaran online di Malaysia mengumumkan bahawa angka pembelian online di Malaysia meningkat 161 peratus pada tahun 2016 berbanding tahun sebelumnya, iaitu 38.2 juta transaksi pada tahun 2016 berbanding 14.6 juta pada tahun 2015.

Menurut iPay88 lagi, barangan yang lazim dibeli oleh rakyat Malaysia termasuk pakaian, kasut, barangan kemas, barangan elektronik dan peralatan sukan.

Oleh kerana iPay88 hanya mempunyai 70 peratus penguasaan, ini bermakna jumlah transaksi pembelian online di Malaysia adalah jauh lebih tinggi dari apa yang dilaporkan oleh iPay88. Angka ini tidak melibatkan pembelian online secara Cash-On-Delivery.

Lazada kini mengalami masalah untuk melayan nafsu serakah rakyat Malaysia yang gemarkan online shopping

Transaksi online, termasuk perbankan digital, adalah sebab bank-bank di Malaysia menutup 63 cawangan setakat April 2017. HSBC telah menutup lebih 50 peratus cawangannya di UK iaitu sebanyak 62 cawangan. ING di Netherlands telah menutup beberapa cawangannya menyebabkan 1,000 pekerja bank kehilangan pekerjaan.

Citigroup telah menutup sekitar 9 peratus cawangan-cawangannya di seluruh dunia manakala Bank of America pula menutup 206 cawangannya. Kedua-dua syarikat ini juga beralih kepada perbankan digital.

Pembelian peribadi meningkan kepada 6.6 peratus pada suku pertama tahun 2017 menurut Persatuan Peruncit Malaysia. Rakyat Malaysia kini lebih banyak berbelanja untuk pembelian barangan secara online dan menjamu selera di luar daripada makan di rumah. Indeks Sentimen Pengguna yang dikumpul oleh MIER juga menunjukkan peningkatan iaitu pada kadar 76.6 peratus. Jumlah pembelian kenderaan peribadi bagi tahun 2017 juga adalah 425,711 buah setakat 30 September 2017 berbanding 418,277 buah dalam tempoh yang sama tahun lepas.

Adakah ekonomi Malaysia menghadapi kemarau seperti yang didakwa? Anda putuskan sendiri.

September 24, 2017

Kasihanilah Mahathir

Insan yang pernah menjadi Perdana Menteri Malaysia selama 22 tahun kini hidup dalam keadaan yang amat tertekan.

Disebabkan keadaan ekonomi yang meruncing di bawah pentadbiran Najib Razak yang tidak cekap, Mahathir Mohamad tidak lagi mampu untuk terbang menggunakan pesawat-pesawat syarikat-syarikat penerbangan.

Petang tadi, Mahathir bersama isterinya Siti Hasmah terpaksa menggunakan khidmat jet peribadi untuk pergi ke Kuching dari Kuala Lumpur kerana tiket penerbangan berada di luar kemampuan beliau.

Jet peribadi yang membawa Mahathir dan Siti Hasmah ke Kuching

Mahathir diiringi polis ke bangunan terminal Lapangan Terbang Antarabangsa Kuching agar beliau tidak berpeluang meminta sedekah dari orang ramai akibat kewangan yang meruncing

Keluarga Mahathir sebelum ini terpaksa makan rumput yang dicelur dan dicicah dengan sos cili kerana pentadbiran Najib Razak tamatkan perkhidmatan tukang masak dan pembantu rumah mereka setelah 35 tahun berkhidmat.

Siti Hasmah memeluk tukang masak dan pembantu yang ditamatkan perkhidmatan oleh kerajaan. Mereka tidak mampu untuk mengupah sendiri para pekerja tersebut

Akibat tidak mampu membayar sendiri upah tukang masak dan pembantu rumah tersebut, mereka terpaksa redha dan mengupah seorang tukang buat chee cheong fun yang diambil dari seorang agen buruh di Permatang Pauh.

Siti Hasmah mengalukan ketibaan tukang buat Chee Cheong Fun baru dengan upah jauh lebih murah di kediaman buruk mereka

Mahathir pernah memberi amatan bahawa negara akan bankrap seperti Greece akibat sikap Najib Razak yang gemar berhutang dengan negara luar.

Kita perlu fahami Mahathir tidak pernah mengambil hutang dari negara luar semasa beliau menjadi Perdana Menteri. Inilah sebabnya beliau tidak gemar sekiranya negara berhutang dengan negara luar.

Najib Razak umum ketahui tidak bijak menguruskan ekonomi Malaysia. Oleh itu, kadar pertumbuhan KDNK Malaysia untuk Suku Ke-2 tahun ini jauh melebihi jangkaan.

Ekspot bagi Malaysia tumbuh dengan pesat dalam bulan Ogos 2017

Kasihanilah Mahathir. Sama-samalah kita berdoa agar di usia yang senja ini beliau tidak lagi melakukan dosa berbohong dan fitnah, atau menyokong LGBT agar perginya beliau nanti dikenang sebagai wira dan bukannya badut.

August 22, 2017

Ketirisan Ekonomi?

The Opposition has run out of issues that they are recycling 2015 issues in WhatsApp groups. Here is one:

“Nah.. baca ni, penulis dari group LHDN

Malaysia sebenarnya tidak berhadapan dengan masalah untuk mendapat sumber pendapatan negara tetapi sebenarnya negara bermasalah dalam menguruskan perbelanjaan.

Kegagalan pengurusan perbelanjaan oleh kerajaan Barisan Nasional memangsakan rakyat hari ini dirompak oleh cukai barangan dan perkhidmatan (GST) zalim yang dikenakan secara paksa ke atas diri mereka untuk menambah hasil negara.

Seawal penubuhan Malaysia, pelbagai cukai dikenakan kepada golongan berkemampuan untuk menjadi sumber kepada negara sama ada menerusi cukai langsung korporat dan individu dan cukai tak langsung menerusi duti eksais dan cukai jualan dan perkhidmatan bagi sebahagian barangan dan perkhidmatan.

Malaysia juga memperolehi hasil lumayan dan mewah menerusi hasil bumi khususnya minyak sehingga menjangkau antara RM70-RM80 bilion setahun.

Sekiranya kerajaan Barisan Nasional mengamalkan konsep perbelanjaan berhemah, tidak boros dan mengelakkan ketirisan maka pendapatan daripada sumber cukai sedia ada dan hasil bumi sudah cukup untuk menguruskan sebuah negara dengan penduduk seramai 28 juta.

Namun, ternyata kerajaan untuk tempoh yang panjang telah gagal menguruskan perbelanjaan negara menurut panduan Islam dalam berekonomi. Ia dapat dilihat menerusi fakta-fakta berikut:

a. Belanjawan Tahunan

Kerajaan Barisan Nasional membentangkan belanjawan defisit selama 18 tahun berturut-turut sejak 1998. Belanjawan defisit bermaksud perbelanjaan yang dirancang melebihi pendapatan yang dijangka akan diperolehi.

Kerajaan hanya menjangka akan membentangkan belanjawan berimbang iaitu pendapatan seimbang dengan perbelanjaan pada 2020. Ertinya negara bakal menyaksikan belanjawan defisit untuk lagi 4 tahun mendatang.

Secara ringkas boleh dilihat perbezaan rancangan perbelanjaan kerajaan berbanding hasil yang dijangka sebagaimana tahun-tahun berikut:

Perbelanjaan (P) Hasil (H)

2008 (P) 176 bilion (H) 148 bilion

2009 (P) 207 bilion (H) 161 bilion

2010 (P) 191 bilion (H)148 bilion

2011 (P) 212 bilion (H) 165 bilion

2012 (P) 232 bilion (H) 186 bilion

2013 (P) 251 bilion (H) 208 bilion

2014 (P) 264 bilion (H) 224 bilion

2015 (P) 273 bilion (H) 235 bilion

b. Hutang Negara

Belanjawan defisit menyumbang untuk negara meningkatkan hutang negara daripada setahun ke setahun.

Pada 2006 hutang negara hanyalah 247 bilion. Tetapi pada 2013 hutang negara telah meningkat kepada 546 bilion dengan peningkatan 299 bilion. Laporan terakhir 2015 hutang negara telah menjangkau 847 bilion.

Perhatikan jadual Hutang Negara sebagaimana berikut mengikut tahun:

1997 RM90 bilion

1998 RM103 bilion

1999 RM112 bilion

2000 RM125 bilion

2001 RM145 bilion

2002 RM164 bilion

2003 RM188 bilion

2004 RM216 bilion

2005 RM232 bilion

2006 RM247 bilion

2007 RM274 bilion

2008 RM317 bilion

2009 RM376 bilion

2010 RM405 bilion

2011 RM465 bilion

2012 RM501 bilion

2013 RM546 bilion

(Sumber International Monetary Fund)

2014 RM677 bilion

2015 RM847 bilion

(Sumber The Economist)

Bayangkan, hutang kerajaan pada 1997 hanyalah RM90 bilion tetapi selepas 17 tahun pada tahun 2014 telah menjadi RM677 bilion.

Pada 2003 ketika Tun Abdullah Badawi mengambil alih negara hutang negara ialah RM188 bilion.

Selepas 6 tahun pada 2009 ketika beliau melepaskan jawatan kepada Datuk Seri Najib ia meningkat sekali ganda sebanyak RM188 bilion kepada RM376 bilion.

Selepas 5 tahun Najib mengambil alih negara, hutang pada 2014 meningkat hampir sekali ganda sebanyak 301 bilion kepada RM677 bilion.

c. Ketirisan Perbelanjaan

Kajian yang dibuat oleh Pusat Membanteras Rasuah dan Kronisme terhadap laporan tahunan Ketua Audit Negara menunjukkan berlaku ketirisan dan salah urus perbelanjaan antara RM23 bilion hingga RM40 bilion. Sedangkan GST hanya dijangka menyumbang sebanyak RM23 bilion pada tahun 2015. Jika ketirisan ditangani maka GST tidak diperlukan.

Pada tahun 2008 perbelanjaan untuk mengurus negara hanyalah RM128 bilion tetapi untuk 2015 kerajaan merancang perbelanjaan mengurus sebanyak RM223 bilion.

Tidakkah ia merupakan peningkatan yang melampau untuk tempoh yang pendek iaitu 7 tahun dengan peningkatan hampir RM100 bilion?

Hasil daripada kegagalan menguruskan perbelanjaan inilah maka kerajaan mula berfikir untuk meluaskan lagi sumber kewangan negara sedangkan sebenarnya kerajaan tidak berhadapan dengan masalah sumber tetapi pada masalah berbelanja.

Penyelesaian mudah kerajaan ialah memperkenalkan Cukai Jualan dan Perkhidmatan (GST) kerana GST adalah cara paling mudah untuk mengutip sumber daripada rakyat.

GST dikenakan pada semua barangan dan perkhidmatan melainkan yang dikecualikan. Ertinya kerajaan mendapat ruang yang sangat besar dan luas untuk mendapat hasil menerusi cukai.

GST kena kepada semua rakyat tanpa mengira kaya atau miskin yang berbelanja dan mendapat perkhidmatan. Ertinya GST mempunyai cakupan cukai sangat luas.

Jika sebelumnya hanya sekitar 1.7 juta terpaksa membayar cukai maka dengan GST berjuta-juta rakyat terpaksa membayar cukai setiap hari termasuk orang miskin.

Apabila cukai dikenakan kepada si kaya dan si miskin maka di sinilah ketidakadilan sosial dan kezaliman berlaku. Kerana itulah cukai GST adalah zalim dan haram menurut kaedah percukaian Islam kerana cukai sepatutnya hanya kena kepada orang yang berkemampuan sahaja.

Data 2012 menunjukkan 31.7% isi rumah Malaysia berpendapatan kurang daripada rm2500 dan 23.8% lagi berpendapatan antara RM2,500 – RM4,000. Ertinya lebih separuh rakyat Malaysia mempunyai pendapatan di bawah RM4,000 iaitu di bawah paras kemiskinan.

MUNGKIN ANDA MASIH KABUR, DARI MANA DATANG NYA DANA UNTUK MEMBAYAR HUTANG SEBANYAG RM 847 BILION DAN FAEDAH NYA, TENTUNYA DARI RAKYAT YAKNI CUKAI.

CUBA KITA KIRA – 847 BILION/30 JUTA RAKYAT MALAYSIA:

847000,000,000/30=

RM28233.3 JUTA, JADI SETIAP RAKYAT MALAYSIA MEMPUNYAI HUTANG SEBANYAK RM 28.23 BILION.

JADI JIKA PENGURUSAN KEWANGAN NEGARA TIDAK DIUBAH MALAYSIA AKAN BENGKRAP, ITU SEBAB MENGAPA PENGURUSAN NAJIB SENTIASA MAHU MENAIKKAN SEMUA CUKAI BARANGAN DAN PERHIDMATAN, SUDAH BEGITU PUN NAJIB MASIH MENGEKALKAN HIDUP BERMEWAH2……

Copy n paste dr group LHDN utk sama2 Kita fikirkn bagai mana utk menghadapi situasi yg genting ini. [truncated by. WhatsApp]

TOLONG VIRAL KAN AGAR SEMUA RAKYAT TAHU TAK KIRA LA ANDA DI PIHAK YG MANA.

#SELAMATKANMALAYSIA

#ISTIQOMAH HINGGA KEMENANGAN”

—————————————————————–

My reply is as follows:

I don’t have to study economics to know that what counts is the ability of the government to service the debt. Therefore what counts most is debt vs gdp.

Our debt to gdp as at December 2016 stands at 53.20 percent compared to 54.50 percent the previous year. We are 67th highest out of 184 nations.
In comparison, Japan has the highest debt vs gdp which is 250.40 percent, Singapore at 10th place with 112 percent up from 106 percent in 2015 and the US at 12th with 106.10 percent, UK 18th with 89.30 percent.
In 1986 our debt vs gdp was at 103.4 percent, and 1987 it was at 101.7 percent. For two consecutive years we did not have the ability to service its debts. Everyone knows having a debt vs gdp ratio of 100 percent or more means we were living beyond our means. If we did not panic at 103.4 percent then, why should we panic now at 53.20 percent?
What also counts is our Gross National Income that has increased over the last 10 years from RM199.03 billion at the beginning of 2006 to RM285.20 billion in 2016.
Our GNI is at 838.9 billion in Purchasing Power Parity Dollars compared to Singapore’s 476.9 billion in 2016.
As for poverty level income, it is RM930 for Semenanjung, RM1,170 in Sabah and RM990 in Sarawak.
For hardcore poor household income level it is RM580 for Semenanjung, RM710 for Sabah and RM660 for Sarawak. Not RM4,000 plucked from the sky by this “person from LHDN.”

April 23, 2017

Real Growth For The East Coast

The first rail line was opened in 1885 running between Port Weld and Taiping. The line to the east coast running between Gemas and Tumpat was only completed in 1931, by passing major towns such as Kuantan, Kuala Terengganu and Kota Bharu.

For decades after that there was no real growth in terms of communications in the east coast.

As a punishment to the people of the east coast for not voting in the Barisan Nasional, aid to Kelantan was curbed and was changed into the form of ‘Wang Ihsan‘ in 1990, and the East Coast Highway terminated near Kuantan because Barisan Nasional was ousted by the people of Terengganu in 1999.

Najib Razak changed all that.

Phase 3 of the East Coast Highway which will terminate at Kota Bharu will commence during the 11th Malaysian Plan (2016-2020), as well as the East Coast Rail Link, a new rail link cutting through green fields.

The first phase will see the Klang Valley connected to Kuantan, Kuala Terengganu in the second phase and Kota Bharu and Wakaf Bharu in the third and final phase.

Announcing at the handover ceremony of the Ganchong Water Treatment Plant, he said that the GDP of the state of Pahang would increase by 1.5 percent when the ECRL comes online.

The Opposition as usual is opposed to anything that is good for the people if it comes from the government.

PAN’s Mujahid Yusof Rawa, for instance, questioned how it will benefit the local economy – and you do not need to be a member of Parliament let alone a rocket scientist to figure out the answer.

The ECRL will act as a land bridge for goods coming from the west coast going to especially Shenzen in China through Kuantan port, and similarly goods from the east coast get sent to the Middle East and India through Port Klang.

This land bridge would also allow goods from the eastern part of the globe be sent to the western part through these two ports without having to circumnavigate the Singapore strait.

This cuts down the over-reliance on the Strait of Malacca. Today, more than 80 percent of China’s energy needs pass through that narrow waterway.

So if you imagine it takes just four hours for goods to be transported by a lorry from Kota Bharu to Port Klang using the ECRL as compared to seven hours using the Gua Musang way or nine hours via the East Coast highway, you would be able to imagine the kind of economic growth the east coast states would stand to benefit from the ECRL.

No longer would SME or heavy industries have to be centred in the Klang Valley where the costs of land and living are far higher compared to in Kelantan and Terengganu. More jobs would be created and the luxury gap lessened tremendously.

The time for goods to be transported from Shenzen to Port Klang would be 30 hours lesser than having to sail them around Singapore.

“Cost issues aside, this new network will create new alternative routes to boost trade for Asean, with Malaysia as the base; and why this has to be taken seriously is because the Chinese have a direct interest in the (Kuantan) port and the rail link,” said Mr G. Durairaj, managing director of maritime and logistics consultancy PortsWorld.

Already Kuantan port is home to several petrochemical companies such as the BASF-PETRONAS Chemicals.

The port has also attracted RM8.9 billion worrh of investments including a RM3.5 billion steel facility.

The integrated steel mill will occupy a 287ha site – half the size of Singapore’s Sentosa island – and have an annual production of 3.5 million tonnes.

Imagine the size of investments that the ECRL could bring into the east coast states. Would you now question the benefits the ECRL would bring?

April 21, 2017

Proof Of Malaysians Suffering Financially

Malaysians are getting poorer that university students can afford to holiday in South Korea and Lombok now

Every day you could read online how Malaysia is going bankrupt and how ordinary Malaysian are suffering because they pay in USD for their roti canai banjir and GST for zero-rated household items.

A proof that Malaysians are suffering financially is that car sales have gone up.

According to the Malaysian Automotive Association (MAA), car sales in March 2017 jumped by 26.5% compared to February. That is a whopping 11,262 units more!

That is also a 10% increase compared to March 2016 – 53,717 units compared to 48,788 last year.

Almost 141,000 cars were sold in the first quarter of 2017. That is almost 10,000 units more than the corresponding period in 2016.

Of course, Najib Razak has failed to turn the economy around. Things were far more affordable back then and the USD was at RM2.50 compared to what it is now.

The following table will show how cars were far more affordable during U-Turn Mahathir’s time.

Just before Mahathir became the Prime Minister, only 97,262 vehicles were registered. 19 years into his premiership registration was at 343,173.

The population of Malaysia then was 23.42 million. Therefore the ratio was one vehicle to every 68 Malaysians.

When Najib Razak took over in 2009, the population was 27.79 million. The number of registered vehicles for that year was at 536,905. The ratio was one vehicle for every 52 Malaysians.

Najib Razak has been running the economy down since then. In 2015, six years into his premiership, the numner of vehicles sold and registered for that year was 666,674. The population was at 30.33 million.

Therefore the ratio of vehicles to population was 1:45.

What does this say? Only one thing.

Malaysians are getting poorer because they can afford to spend and buy more cars.

Then they complain about car prices.

Morons.

April 8, 2017

Whine Even When Others Think You’re Lucky

Long before most netizens and majority of the current workforce were born, DAP’s Emperor Lim Kit Siang complained on 1st September 1977 about the lack of public transport and increase in fares by now-defunct well-known bus company, Sri Jaya. Four days later, he called for the resignation of both Ganie Gilong of Sabah who was the Transport Minister, and Dr Goh Cheng Teik who was the Deputy Transport Minister to resign.

Political and monetary instabilities as a result of the international monetary crises in the early 1970s and the oil crisis in late 1973 contributed to the worldwide recession, stagflation and very slow recovery. Consumer Price Index (1967 = 100) jumped by 10.5 percent in 1973 and 17.4 percent the following year. In 1977 it was down to 4.7 percent, the lowest since 1973, and the CPI figure never went down further until 1984.

Money, Income and Prices of Malaysia (1966-89) from the book The Monetary and Banking Development of Singapore and Malaysia by Sheng-Yi Lee

It was a time when Malaysians could hardly afford anything. In order to assist the rakyat, Tun Abdul Razak set up the Restoran Rakyat in August 1973. It was where a nasi lemak breakfast would cost only 20 sen and a simple lunch of rice, fish curry and vegetables would cost only 80 sen. Of course, 20 sen those days is like RM2.00 of today but any balanced meal today that costs less than RM10.00 per plate is greatly welcomed.

The Restoran Rakyat, near today’s Dataran Merdeka – Tun Razak’s way of helping the rakyat in KL to overcome inflation (courtesy of harithsidek.blogspot.com)

Also introduced by Tun Razak was the BMW – Bas Mini Wilayah, in September 1975. The fare to any destination was 40 sen then and was only increased to 50 sen in 1991 and 60 sen two years later. The BMW services were discontinued in July 1998 when it was replaced by Intrakota and subsequently RapidKL in 2005.

The notorious BMW – BERNAMA Images/Paul Tan

Today, as a result of a great foresight by the current government, land public transport and infrastructure have improved in leaps and bounds. According to a research report published on the 4th April 2017 by the Financial Times, Malaysia’s transport users get the best deals in ASEAN.

Graphs comparing Malaysia and the rest of the ASEAN-5 in terms of spending on transport as well as the WEF’s ranking for the ASEAN-5 transportation infrastructure (Financial Times)

The graph shows that Malaysian commuters spend about USD12 per day on commuting as opposed to Indonesia, Vietnam and the Philippines where commuting could cost up to USD20 per day, the only exception being Thailand where it could get to USD15 per day.

Malaysia is also ranked in the Top 20 from 138 nations in terms of transportation infrastructure, according to the World Economic Forum.

Malaysian spending on transportation rose to 0.7 percent of the GDP in 2016 compared to 2015, and the Financial Times research report attributes this to Prime Minister Najib Razak who continues to make infrastructure a key priority.

While the completion of the MRT SBK (Sungai Buloh-Kajang) Line 1 targetted for July 2017 and the construction of the MRT SSP (Sungai Buloh-Putrajaya) Line 2 and LRT 3 now taking place, urban and suburban dwellers in the Klang Valley can expect a much economical and more integrated mode of getting around, while feeder services such as the ETS, KTM Komuter, and the soon-to-be-expected HSR and double-tracking projects will allow growth in other areas and allow for cross-country commuting to and from work.

Projects like the ECRL and the Pan-Borneo highway will provide for the growth and availability of jobs not only in the urban areas but also in greenfields as well as pockets of rural towns where meaningful economic activities have thus far eluded.

With a projected population of 32.5 million by 2030, elaborate and efficient land public transport systems must be in place to ensure efficient mobility within and between spatial conurbations across Malaysia while the introduced National Land Public Transport Master Plan (NLPTMP) will ensure continual improvements and additions are made to the land public transport systems.

Malaysians should be thankful that plans have been made to improve transportation infrastructure instead of constantly complaining.

February 6, 2017

Rindukan Zaman Mahathir?

Ada saja yang mengeluh mengenai harga barang serta nilai Ringgit yang tidak seperti zaman Tok Kadok. Tidak kurang juga yang membandingkan bagaimana harga rokok pada zaman Mahathir Mohamad adalah jauh lebih murah dari zaman Najib Razak.

Benar. Harga rokok Dunhill 20 sekotak kini mencecah RM17.00. Namun ianya bukan disebabkan kelemahan matawang tetapi diakibatkan oleh kenaikan cukai ke atas rokok.

Saya berterima kasih kepada Cik Lim Sian See kerana menulis dengan panjang lebar mengenai kos sara hidup di Malaysia berbanding kualiti hidup. Beliau telah menggunakan Indeks Big Mac yang membandingkan harga jualan burger Big Mac di setiap negara sejak 30 tahun yang lalu.

Kita ambil tahun 1993, iaitu zaman pemerintahan Mahathir Mohamad. Harga Big Mac pada masa itu ialah RM3.35 manakala harga minyak RON92 (semasa itu minyak RON95 masih belum wujud di Malaysia) berharga RM1.06 seliter.

Pendapatan median bulanan setiap keluarga di Malaysia pada tahun 1993 ialah RM1,077 manakala bagi Bumiputera ianya adalah RM887.

Ini bermakna sekiranya kesemua pendapatan tersebut digunakan untuk membeli Big Mac maka setiap keluarga mampu membeli sebanyak 321 Big Mac manakala bagi sebuah keluarga Bumiputera hanya termampu sebanyak 265 Big Mac.

Untuk pembelian minyak RON92 pula setiap keluarga di Malaysia boleh membeli sebanyak 1,016 liter manakala keluarga Bumiputera boleh membeli 837 liter.

16 tahun kemudian apabila pentadbiran Najib Razak mengambil alih pucuk pimpinan pendapatan median bulanan setiap keluarga di Malaysia meningkat kepada RM2,830 dan RM2,531 bagi keluarga Bumiputera.

Harga Big Mac telah meningkat kepada RM6.80 (kenaikan sebanyak RM3.45 berbanding tahun 1993) manakala minyak RON95 setelah RON92 tidak lagi dijual di Malaysia berharga RM1.80 seliter (kenaikan sebanyak 74 sen).

Ini menjadikan kemampuan bulanan setiap keluarga pada tahun 2009 membeli Big Mac meningkat kepada 416 biji manakala keluarga Bumiputera membeli 372 biji Big Mac. Peningkatan berbanding tahun 1993 ialah sebanyak 95 biji Big Mac (peningkatan 29.45 peratus) manakala bagi keluarga Bumiputera pula ialah sebanyak 107 biji Big Mac (peningkatan 40.6 peratus).

Untuk pembelian minyak RON95 pula, kemampuan bulanan setiap keluarga pada tahun 2009 membeli minyak RON95 meningkat kepada 1,572 liter manakala keluarga Bumiputera membeli 1,406 liter. Peningkatan berbanding tahun 1993 ialah sebanyak 556 liter (peningkatan 54.74 peratus) manakala bagi keluarga Bumiputera pula ialah sebanyak 569 liter (peningkatan 68.04 peratus).

Ini bermakna taraf hidup bagi setiap keluarga di Malaysia telah meningkat walaupun harga barangan juga meningkat berbanding pada zaman pentadbiran Mahathir Mohamad. Bagi keluarga Bumiputera pula, walaupun pendapatan mereka masih di bawah purata pendapatan setiap keluarga di Malaysia, kualiti hidup mereka meningkat dengan mendadak melebihi dari peningkatan purata keluarga di Malaysia pada tahun 2009 berbanding 1993.

Lima tahun kemudian, iaitu pada tahun 2014, pendapatan bulanan setiap keluarga di Malaysia adalah RM4,585 (kenaikan RM1,755 atau RM351 setahun) dan RM4,214 (kenaikan RM1,683 atau RM336 setahun) bagi keluarga Bumiputera.

Manakala harga Big Mac dan RON95 pula berada pada paras RM7.60 sebiji dan RM2.30 seliter (iaitu sama dengan harga minyak pada bulan Februari 2017).

Kemampuan untuk membeli Big Mac sebulan bagi setiap keluarga di Malaysia telah meningkat kepada 603 biji (peningkatan 44.96 peratus) manakala bagi keluarga Bumiputera pula sebanyak 554 biji (peningkatan 48.97 peratus). Peningkatan bagi kemampuan keluarga Bumiputera sekali lagi mengatasi peningkatan setiap keluarga di Malaysia.

Bagi RON95 pula, kemampuan pembelian bulanan bagi setiap keluarga di Malaysia telah meningkat kepada 1,993 liter (peningkatan 26.79 peratus) manakala bagi keluarga Bumiputera pula sebanyak 1,832 liter (peningkatan 30.30 peratus). Peningkatan bagi kemampuan keluarga Bumiputera sekali lagi mengatasi peningkatan setiap keluarga di Malaysia.

Big Mac di Malaysia - gambar ehsan NST — Big Mac di Malaysia – gambar ehsan NST

Malah, akhbar Singapura AsiaOne pada tahun 2014 melaporkan bahawa Big Mac di Malaysia adalah yang ketiga termurah di dunia.

Itu tahun 2014. Bagaimana pula dengan dakwaan bahawa kadar inflasi membuatkan rakyat Malaysia kini tidak mampu untuk membeli makanan?

Perbandingan harga Big Mac dari 2009 hingga 2017 mengikut matawang masing-masing negara

Perbandingan di atas menunjukkan kenaikan harga Big Mac di antara tahun 2009 hingga 2017 menunjukkan kenaikan harga Big Mac Malaysia adalah kedua terendah berbanding negara lain. Kalau kita lihat restoran-restoran terutamanya yang mahal seperti Serai di Empire Subang masih penuh pada waktu makan tengahari tidak mengira hari hinggakan barisan yang beratur menunggu tempat duduk begitu panjang setiap hari.

Begitu juga di Facebook dan Instagram kita dapat melihat betapa ramai rakyat Malaysia yang mampu bercuti sama ada di dalam mahupun luar negara. Ini berlaku mahupun dakwaan bahawa rakyat Malaysia tertekan akibat kekurangan wang dan Ringgit tidak laku di luar negara.

Semasa saya menunaikan ibadah Umrah setiap tahun dari tahun 1998 hingga musim Haji 2001, setiap pengendali pakej hanya memenuhi satu buah bas setiap penerbangan. Yang pergi secara puratanya berumur 45 tahun ke atas. Jarang ada yang berumur kurang dari 30 tahun.

Apabila saya kembali ke Mekah pada tahun 2014, ia menjadi tiga buah bas setiap pengendali pakej bagi setiap penerbangan dan lebih ramai pasangan muda turut serta. Baru-baru ini ia telah meningkat kepada empat buah bas setiap pengendali pakej setiap penerbangan dan begitu ramai pasangan muda yang membawa anak-anak kecil, atau pergi beribadah bersama seluruh keluarga. Bukan sahaja mereka yang menjalankan perniagaan atau kerja dengan syarikat swasta, malah guru-guru peringkat bawahan juga mampu pergi anak-beranak.

Anda boleh membaca dengan lebih lanjut lagi mengenai jumlah kerusi penerbangan yang diperlukan untuk jemaah Umrah dari Malaysia setiap hari DI SINI.

Mahukah anda kembali ke tahun 2001 semasa pentadbiran Mahathir Mohamad?

Perangkaan tidak pernah berbohong. Tidak seperti puak Pakatan yang suka menabur fitnah mencanangkan bagaimana harga barang naik di bawah kerajaan Barisan Nasional. Tidak pula mereka menceritakan bagaimana kualiti dan taraf hidup juga telah naik melebihi kenaikan harga barangan.

Untuk perbandingan, janji untuk menghapuskan tol di negeri Selangor masih tinggal janji.

Janji untuk menghapuskan tol di Sungai Nyior, Pulau Pinang masih tinggal janji.

Malah kerajaan Pulau Pinang DAP sejak 2008 telah menaikkan harga lesen, kadar parkir, lesen perniagaan (begitu juga di Selangor) dan menaikkan kadar tarif air di Pulau Pinang sebanyak EMPAT kali.

Tidak cukup dengan itu, di Selangor anda dikehendaki membayar 20 sen untuk setiap beg plastik yang anda perlukan semasa membeli barang.

Dulu anda mendapat beg plastik secara percuma sekiranya anda membeli barangan berharga, sebagai contoh, RM10. Ini bermakna kos pembelian beg plastik oleh peniaga telah difaktorkan ke dalam kos penjualan barangan. Dicampur dengan GST anda membayar RM10.60.

Kini anda dikenakan RM10 + 20 sen menjadikan RM10.20 dan apabila dikenakan GST anda perlu membayar RM10.81! Anda membayar sebanya dua kali untuk satu beg plastik dan peniaga membuat keuntungan atas angin sebanyak 21 sen bagi setiap beg plastik.

Ada yang mengatakan bahawa polisi membayar untuk beg plastik ini bagus kerana kutipan akan diserahkan kepada kerajaan negeri untuk tujuan memerangi pencemaran. Apa kata Azmin Ali?

Azmin tak kata pun dia suruh kita bayar 20 sen untuk beg plastik

Ada pula yang kata kutipan akan disalurkan ke badan-badan amal dan bukan kerajaan. Apa pula kata Exco Selangor Elizabeth Wong?

Eli Wong pun kata dia hanya BERHARAP agar para peniaga akan menyalurkan kutipan 20 sen kepada badan-badan amal dan bukan kerajaan. Dia tak suruh. Jadi siapa kena tipu?

Rafizi yang menjanjikan penurunan harga barangan akan berlaku dengan penurunan harga minyak juga masih belum tunaikan janji walhal minyak pernah turun dari RM2.70 seliter pada zaman Pak Lah kepada RM1.60 seliter pada awal tahun 2016. Namun hingga kini tidak nampak penurunan harga barangan.

Apabila disoal di dalam group WhatsApp, beliau hanya menjawab bahawa itu bukan masalah beliau.

Seingat anda, pernahkah ibubapa anda menyebut bagaimana barangan langsung tidak mahal? Dan sekiranya anda masih mahu membuat perbandingan di antara zaman Mahathir Mohamad dan zaman Najib Razak dan rindukan zaman Mahathir Mohamad, kenapa anda tidak mahu rindukan zaman pentadbiran penasihat British dan Kapitan Yap Ah Shak?